Zapomnij o "Pretty Woman", te filmy wzruszą Cię bardziej

Wiktoria Jakubowska

Często spotykam się ze twierdzeniem, że złote czasy komedii romantycznych minęły jakieś 20 lat temu i absolutnie się z nim zgadzam. Trudno we współcześnie powstających tzw. "romkomach" odnaleźć ten same urok, wdzięk i subtelne ocieranie się sentymentalizmem – cechy, które definiowały znane nam klasyki lat dziewięćdziesiątych i wczesnych dwutysięcznych. Niestety aktualni twórcy zbyt często idą w tandetny humor i drętwe, pozbawione autentyzmu dialogi. Aktorzy wydają się znudzeni, jakby chcieli zrobić swoje, wziąć świetną gażę i zapomnieć. I nie tylko oni, bo zazwyczaj nie są to filmy, które zostają w pamięci kogokolwiek.

O kryzysie gatunku może świadczyć też lista najbardziej dochodowych komedii romantycznych wszechczasów według Box Office’u, na której znalazł się tylko jeden film wyprodukowany po 2010 roku – "Bajecznie bogaci Azjaci", a reszta to były wszystkim znane klasyki lat wcześniejszych.

Choć przyczyn malejącego zainteresowania tym gatunkiem można wymieniać wiele, to nie będzie tekst o tym, ale o alternatywach, jakie dają współcześni twórcy w temacie mówienia o miłości, związkach i uczuciach. Odpowiadają one na współczesne potrzeby autentyzmu i wychodzenia poza utarte schematy mówienia o relacjach. Oto subiektywna lista pięciu najpiękniejszych filmów o miłości, choć – podobnie jak w życiu - nie zawsze tej szczęśliwej.

500 dni miłości

"To nie jest historia miłosna" – zapowiada przekornie narrator filmu i jego główny bohater w jednej osobie. Już na początku opowieści dowiadujemy się, że jego związek nie przetrwał i za chwilę cofamy się do początku tej relacji, by razem z bohaterem odkryć, co poszło nie tak. Tom jest niepoprawnym romantykiem, dla którego szczęście zaczyna się od bycia w związku. Gdy poznaje Summer – przepada i obwieszcza światu, że w końcu "czuje, że warto żyć". Ona jest bardziej sceptyczna i wspólne zabawy w dom traktuje jak dobrą rozrywkę. Tak naprawdę sama nie wie czego chce, ale nie potrafi też mówić "nie", gdy Tom zadaje jej coraz trudniejsze pytania.

Widzę w tym filmie pierwiastek komedii romantycznych w osobie Toma, który bez dwóch zdań jest inspirowany bohaterami granymi chociażby przez Hugh Granta. Josephowi Gordonowi-Lewittowi nie brakuje podobnego uroku, ma też talent komediowy, który objawia się w niejednej scenie. Opowiedziana historia jest jednak przewrotna i znacznie bliższa życiu niż romantyczne klasyki, a do tego opatrzona świetną ścieżką dźwiękową.

Zeszłej nocy

Joanna (Keira Knightley) i Michael (Sam Worthington) są raczej szczęśliwym, młodym małżeństwem, ale jak w każdej parze z kilkuletnim stażem zdarzają im się gorsze dni. Poznajemy ich w momencie, w którym powodem awantury staje się nowa współpracowniczka Michaela, atrakcyjna Laura (Eva Mendes). Czy coś ich łączy? Mężczyzna twierdzi, że nie, po czym rusza w podróż służbową ze wspomnianą Laurą. To okaże się dużym wyzwaniem dla jego silnej woli, mimo że – jak uparcie twierdzi – kocha żonę. Joanna w tym czasie zostaje w domu i podczas porannego wyjścia do kawiarni spotyka swoją dawną miłość. "Za długo cię nie widziałem" – słyszy na dzień dobry i już wiemy, że nie jest to przypadkowe spotkanie.

Dwie historie opowiadane są równolegle i wielokrotnie zmuszają do refleksji nad definicją "szczęśliwego związku", granicą między niedopowiedzeniem a kłamstwem, oczekiwaniami, które zderzają się ze ścianą przyziemnego życia. Emocje w tej opowieści budowane są stopniowo, subtelnie. Tkwią w oszczędnych dialogach, w których często najważniejsze zostaje niewypowiedziane, ale przede wszystkim – w bardzo dobrej grze aktorskiej. Bohaterowie są tu niejednoznaczni i trudno się zdecydować, czy zasługują na współczucie czy potępienie.

Piosenki o miłości

Intymny obrazek spotkania narcystycznego wannabe z dobrze sytuowanej, aktorskiej rodziny ze skromną kelnerką o niemałym muzycznym talencie. Robert żyje w cieniu sławnego ojca i już na starcie relacji z Alicja wyznaje: Więcej o mnie mówi to, czego nie zrobiłem niż to, co zrobiłem. Szybko się okazuje, że bardziej niż zrealizować własne ambicje, pragnie udowodnić coś wiecznie krytykującemu go ojcu. Szansę na to dostrzega podczas spotkania z Alicją, gdy przypadkowo słyszy jej śpiew. Namawia ją do nagrania kilku wspólnych kawałków i – jak łatwo się domyślić – proces twórczy zbliża tę dwójkę do siebie.

Tomasz Włosok po raz kolejny udowadnia, że jest jednym z bardziej utalentowanych młodych polskich aktorów, ale zaskoczeniem jest tu Justyna Święs. Dla wokalistki The Dumplings rola Alicji jest ekranowym debiutem – naprawdę bardzo udanym. Grana przez nią bohaterka jest bezpretensjonalna i autentyczna, gdy filmowy partner funduje jej emocjonalny rollercoaster. Nie muszę dodawać, że ścieżka dźwiękowa jest tu jednym z ważniejszych czynników tworzących lekko sentymentalny, poetycki klimat dla historii nie tylko o uczuciu, ale też wyrastaniu z marzeń i zderzaniu ich z rzeczywistością.

Zakochany bez pamięci

Czy da się wymazać z pamięci nieszczęśliwą miłość? W filmie "Zakochany bez pamięci" taką możliwość oferuje dr Mierzwiak i to dosłownie. Poprzez kontrolowane uszkodzenie mózgu usuwa pacjentowi wszystkie bolesne wspomnienia. Clementine i Joel, którzy właśnie się rozstali, postanawiają skorzystać z tej usługi, by zacząć nowe życie. Co jednak się wydarzy, jeśli w tym nowym życiu trafią na siebie ponownie? Czy będą przeżywać nieustanny "dzień świstaka"? I czy usuwanie bolesnych wspomnień jest warte tego, że tracimy też te dobre?

Podobno Kate Winslet i Jim Carrey w wielu dialogach improwizowali, a na planie dzielili się doświadczeniami dotyczącymi nieudanych związków, dzięki czemu mocno się do siebie zbliżyli. Jestem w stanie w to uwierzyć, bo chemia między ich bohaterami jest wręcz namacalna. Ciekawostką jest, że po latach Kate Winslet zapytana przez "Entertainment Weekly", którą ze swoich postaci chciałaby zagrać jeszcze raz, wymieniła właśnie Clementine. Nic dziwnego, bo to na pewno jedna z bardziej ekscentrycznych i zwariowanych bohaterek w karierze Winslet, dzięki której niewątpliwie mogła się wyżyć twórczo.

Normalni ludzie

"Normalni ludzie" to co prawda nie jest film, a mini-serial, jednak w tym tekście po prostu muszę o nim wspomnieć. Nakręcony na podstawie bestsellerowej, acz zbierającej przeciętne recenzje książki o tym samym tytule, serial produkcji HBO to prawdziwy majstersztyk z kategorii young adult. Przez osiem odcinków śledzimy historię burzliwej relacji Marianne i Connella, od czasów liceum do wczesnej dorosłości. Brzmi banalnie, ale siłą tego serialu nie jest skomplikowana fabuła, a silny ładunek emocjonalny towarzyszący przeżywaniu wszystkiego pierwszy raz. Pierwszej miłości, pierwszego seksu, pierwszego rozczarowania, rozstania i powrotu. Tych ostatnich tu nie brakuje przez to, że historia jest rozciągnięta w czasie. Bohaterowie się rozstają i spotykają ponownie po dłuższym czasie i za każdym razem wiemy, że to moment, na który podświadomie czekali. Trudno im nie kibicować i… trudno oderwać się od oglądania.