fot. Getty Images
Podziel się:
Skopiuj link:

Selma Blair nie jest osobą, która będzie siebie żałować

16. sierpnia 2018 r., świat Selmy Blair zatrząsł się w posadach. Hollywoodzka gwiazda, którą fani pokochali za role w takich filmach jak "Szkoła uwodzenia", "Legalna blondynka" czy "Hellboy: Złota armia", dowiedziała się, że cierpi na stwardnienie rozsiane. Diagnoza wywołała u niej załamanie. Nie podejrzewała, że dotykające ją zaburzenia pamięci, niemożliwość skupienia się czy osłabione ręce i nogi, mogą mieć aż tak poważną przyczynę. Ale nie poddała się.

Selma Blair postanowiła zawalczyć o siebie, a także o innych ludzi, którzy mierzą się z przewlekłymi chorobami. To w ich imieniu chce przemówić i rozbudzać świadomość społeczną na temat stwardnienia rozsianego. Właśnie do tego wykorzystuje swoje social media, w których relacjonuje codzienne życie z chorobą. Teraz ma jej w tym pomóc także nakręcony przez Rachel Fleit dokument "Selma Blair - Nieuleczalna optymistka", który właśnie pojawił się w Playerze.

Artur Zaborski: Jest 2018 rok. Selma Blair dostaje wyniki badań, z których dowiaduje się, że cierpi na stwardnienie rozsiane. W sieci pojawiają się zdjęcia, na których widać, jak typowy dla tego schorzenia niedowład mięśni wykrzywia jej ciało. Jednak wtedy mało kto konotuje to, co dzieje się z aktorką, z jakąkolwiek chorobą.

Rachel Fleit: Ludzie mają to do siebie, że bardzo łatwo przychodzi im ocenianie innych. Zwłaszcza w świecie, w którym rządzi szybki przepływ informacji w social mediach. Gdzie wystarczy spojrzeć na czyjeś zdjęcie i już można wydać ocenę, bez zagłębiania się w to, na co faktycznie patrzymy. O Selmie pisano okropne rzeczy: że nadużywa alkoholu, że ma problem z narkotykami. To były mocne, bardzo ostre i niesprawiedliwe podejrzenia. Dlatego Selma zdecydowała się na coming out - wyznała światu, co jej dolega. Jestem jej za to bardzo wdzięczna.

Dlaczego to twoim zdaniem takie ważne?

Selma mogła sobie pozwolić na to, by ukrywać informację o chorobie. Nie musiała o niej nikomu mówić. A jednak zdecydowała się to zrobić, czym wystąpiła w imieniu innych chorych. Myślę, że bardzo im w ten sposób pomogła, bo wytłumaczyła ludziom, z czym się wiąże stwardnienie rozsiane. Podnoszenie świadomości społecznej w tej kwestii jest niezwykle ważne. A Selma odsłoniła się zupełnie - pokazała nawet, jak zmieniło się jej ciało, nad którym straciła kontrolę. Nie bała się wrzucać do sieci zdjęć, na których nad nim nie panuje. To nie są zdjęcia, na których wygląda się dobrze ani atrakcyjnie.

Ty z pomocą swojego filmu przekazujesz jej świadectwo dalej. Dostajesz sygnały, że komuś w ten sposób rzeczywiście udało się pomóc?

Codziennie dostaję mejle albo wiadomości na Instagramie z różnych części świata, w których ludzie dziękują mi za to, że zrobiłyśmy z Selmą nasz film. Nadawcami są nie tylko ludzie, którzy zmagają się ze stwardnieniem rozsianym, ale też ci, którzy cierpią na różnego typu przewlekłe choroby. Selma od początku przewidywała takie reakcje. Wiedziała, że o stwardnieniu rozsianym bardzo mało się mówi, dlatego kiedy rozpoczęłyśmy pracę nad filmem, powiedziała do mnie: "Rachel, zróbmy ten film tak, żeby dotarł do jak największej liczby widzów na całym świecie. Bo to pomoże chorym". Przed premierą Selma weszła na swoje konto na Instagramie i zredagowała w nim swój opis. Napisała: "Wszyscy jesteście tu mile widziani". Chciała w ten sposób podkreślić, że poprzez nasz film nie opowiada o sobie, tylko o wszystkich, którzy mierzą się z chorobami takimi jak stwardnienie rozsiane.

Podobało mi się, że nie patrzysz na Selmę jak na ofiarę. Podkreślasz jej siłę, nie pozwalasz, żeby widz czuł wobec niej współczucie.

Ona by mi na to nigdy nie pozwoliła! Selma nie jest osobą, która będzie siebie żałować. Każdego dnia stara się akceptować to, co do niej przychodzi. Jest wdzięczna za każdą otrzymaną chwilę i walczy, by każda z nich była warta zapamiętania. Nie użala się nad sobą, nie oczekuje od innych współczucia, nie szuka litości. To jest nastawienie zupełnie jej obce.

Mało tego - Selma ze swojego położenia często żartuje. Potrafi śmiać się ze swojego niedowładu, jak i z tego, że czegoś nie potrafi zrobić.

Selma ma niesamowite poczucie humoru. I wiedzą o tym chyba tylko ci, którzy są z nią naprawdę blisko. Kiedy doświadczasz bólu i cierpienia, często jedynym, co ci pozostaje, jest śmiech. Wiem, o czym mówię, bo gdy kręciliśmy film, Selma miała dni, w których czuła się słabiej i cierpiała. A nawet płakała. Jedynym sposobem, żebym sama nie zaczęła płakać w jej obecności, był śmiech. Dlatego chciałam, żeby film obfitował w dowcipne momenty, bo w ten sposób widzowie będą mogli poradzić sobie z dramatem Selmy, który płynie z ekranu. Poza tym chciałam, żeby humor był na ekranie obecny, z szacunku do pracy Selmy.

Do pracy jako aktorki?

Tak, Selma pracuje w rozrywce. Jej zadaniem jest przynosić ludziom radość. To, że zachorowała, nie spowodowało przecież na to, że przestała być aktorką. Nadal nią jest, dlatego zasadne wydało mi się zrobienie takiego filmu, który będzie wywoływał refleksje, ale jednocześnie przyniesie też widzom uśmiech. Żebyśmy się dobrze zrozumieli: nie uciekam przed pokazywaniem prawdy na temat stwardnienia rozsianego. Jest wiele momentów w filmie, w których Selma płacze z bólu i z powodu emocji, które ją rozsadzają. Nie upiększam jej życia, tylko pokazuję, że składają się na nie nie tylko łzy, ale też uśmiech, dowcip i humor. Zresztą życie każdego z nas składa się z górek i dołków. Myślę, że nasi widzowie doskonale to zrozumieją.

Selma nie boi się, że Hollywood zaraz o niej zapomni?

Póki co fabryka snów często o niej myśli i w pełni ją wspiera. Widziałam to na własne oczy, kiedy poszłyśmy razem na otwarcie muzeum, które zostało założone przez akademię przyznającą Oscary. Na uroczystości wszystkie najważniejsze postaci ze świata Hollywood podchodziły do Selmy i dziękowały jej za nasz dokument. Kiedy kręciliśmy, Selma powiedziała do kamery, że zawsze była aktorką drugoplanową. Teraz w końcu stanęła w centralnym punkcie. Jestem bardzo szczęśliwa z tego powodu, że stoi na pierwszym planie właśnie jako ona sama, ze swoim świadectwem, ze swoją historią. I nikogo nie udaje, bo nie musi.

Z filmu wyjawia się obraz Selmy jako niezwykle silnej kobiety, która nie załamała się po tym, jak zdiagnozowano u niej stwardnienie rozsiane.

Podziwiam ją za to. I właśnie dlatego chciałam poświęcić jej film. Kiedy Selma dowiedziała się, na co choruje, spróbowała się z tym zmierzyć. Mało tego - zaakceptowała to, co jej się przydarzyło. Była wielką gwiazdą, która zasłużyła się rolami w filmach i serialach, jakie zyskały popularność. Dlatego jej doświadczenie wydawało mi się tak istotne. Chciałam pokazać je ludziom, którzy nigdy nie zmagali się z chronicznym bólem ani niepełnosprawnościami, bo wierzę, że mogą się łatwo w doświadczeniu Selmy przejrzeć. Jej przypadek pokazuje, że choroba nikogo nie oszczędza. Jej doświadczenie jest uniwersalne.

Na ekranie oglądamy bardzo intymny portret Selmy. W obecności kamery opowiada o swojej chorobie i jej konsekwencjach. Dzieli się emocjami i refleksjami, na które stać byłoby bardzo mało gwiazd. Jak udało ci się zdobyć jej zaufanie?

Ponieważ od samego początku zapałałyśmy do siebie sympatią, nie musiałam się specjalnie starać, żeby ją otworzyć. Selma czuła się w mojej obecności na tyle swobodnie i dobrze, że nie cenzurowała się. Doskonale pamiętam, kiedy przekonała się, że mamy podobne poczucie humoru i że jestem w stanie patrzeć na nią inaczej niż poprzez jej chorobę. To było trzeciego dnia zdjęć - wtedy poczułam, że weszłyśmy razem do zamkniętego pokoju, w którym już razem zostaniemy na dłużej.

Zdarzało ci się, że wyłączałaś kamerę?

Nie, kręciliśmy cały czas i niczego nie wyrzuciliśmy z filmu w czasie montażu materiału. Był jeden taki dzień, kiedy zastanawialiśmy się, czy powinniśmy kontynuować pracę. To było zaraz po tym, jak Selma wyszła ze szpitala. Wróciła do domu, ale musiała wezwać pogotowie ratunkowe. Operator zapytał mnie wtedy, czy powinien wyłączyć kamerę. Powiedziałam, żeby nie przerywał. Staliśmy oboje w kącie pokoju i kręciliśmy dalej. Selma była nam niezwykle wdzięczna za to, że nakręciliśmy ten moment. On zresztą znalazł się w naszym filmie - pokazany jest jako migawka z tego trudnego dla Selmy dnia.

Jak to się stało, że zainteresowałaś się jej postacią?

Kiedy dowiedziałam się, że Selma ma stwardnienie rozsiane, chciałam się skontaktować z jej agentem, bo miałam poczucie, że o tym, przez co przechodzi, trzeba opowiedzieć światu. W końcu przedstawił nas sobie nasz wspólny znajomy fotograf. Pogadaliśmy na FaceTime’ie. Entuzjastycznie podszedł do mojego pomysłu i zaproponował mi wirtualne spotkanie z Selmą. Kiedy do niego doszło, natychmiast między nami kliknęło. Spodobał się jej pomysł na dokument, który opowie nie o jej dramacie, tylko który pokaże, czym faktycznie ta choroba jest na przykładzie jej historii. A mając zielone światło od niej, mogłam zgłaszać się z propozycjami pracy do producentów. Udało się ich znaleźć w miarę szybko. W maju 2019 roku zaczęliśmy kręcić.

Czy któryś z dni spędzonych z Selmą szczególnie zapadł ci w pamięci?

Doskonale pamiętam datę takiego wyjątkowego dnia. To było 1. czerwca 2019 roku. Absolutnie magiczna data! Mnóstwo się wtedy wydarzyło. Arthur, syn Selmy, miał wtedy pojechać do swojego ojca, a ona miała zostać w Chicago. Rano Arthur i Selma byli jeszcze razem. Pamiętam, że Arthur najpierw grał w grę wideo w swoim pokoju, ale zamienił ją na granie w dwa ognie z Selmą w salonie. Potem Selma wskoczyła do basenu w ogrodzie i opowiedziała nam historię, jak przestała pić alkohol po tym, jak doświadczyła incydentu w samolocie. A potem poszła do swojej sypialni i przebrała się w piękne ubrania specjalnie na nasz wywiad. Miała na sobie elegancką suknię, turban na głowie i gustowny makijaż. Wykorzystałam materiał niemal z całego tego niezwykłego dnia w filmie, bo tamte wydarzenia były tak magiczne. Wtedy uświadomiłam sobie, jakiego rodzaju dokument chcę zrobić - taki, który pozwoli Selmie bawić się pracą przy jego powstawaniu.

Czy po pracy nad "Selmą Blair - Nieuleczalną optymistką" patrzysz inaczej na temat stwardnienia rozsianego?

Przede wszystkim dzięki temu projektowi poznałam Selmę, od której nauczyłam się, że można się pogodzić ze swoją chorobą. Byłam pełna podziwu dla tego, jak ona podchodzi do swojej sytuacji. Jak świetnie radzi sobie z rozróżnianiem tego, co jest dla niej wartościowe i ważne, a co nie. Wie, za co powinna być wdzięczna losowi i ja tego się na pewno od niej nauczyłam. A także tego, że Selma kocha siebie taką, jaka jest, a więc kocha siebie ze swoją chorobą.

Podziel się:
Skopiuj link:
uwaga

Niektóre elementy serwisu mogą niepoprawnie wyświetlać się w Twojej wersji przeglądarki. Aby w pełni cieszyć się z użytkowania serwisu zaktualizuj przeglądarkę lub zmień ją na jedną z następujących: Chrome, Mozilla Firefox, Opera, Edge, Safari

zamknij